H «Θεουργία» είναι ένα Θείο δώρο προς τον Άνθρωπο. Στόχος της Θεουργίας είναι, στο μέτρο που αναλογεί στον άνθρωπο που την εξασκεί, η αποκατάσταση της Ουράνιας Αρμονίας. Αυτό επιτελείται μέσω της συνειδητής συμμετοχής του Θεουργού στο ΘΕΙΟ ΣΧΕΔΙΟ!

Η «Θεουργία» αποτελείται από ένα σύστημα επικλήσεων ή προσευχών, το οποίο τελείται με συγκεκριμένο τρόπο, από θεουργό ο οποίος προηγουμένως έχει επιτύχει την προσωπική του αγνότητα, έτσι ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη αποτελεσματικότητα ανταπόκρισης του Πνευματικού κόσμου προς εμάς και την Ανθρωπότητα.

Ο ασκών την Θεουργία είναι ο αναζητητής εκείνος ο οποίος θέλει να ξεπεράσει την εξωτερικότητα της λατρείας των Θρησκειών και να εμβαθύνει περισσότερο στην πνευματικότητά του και την επαφή με το Θείο.

Στην Θεουργία, η ατομική βελτίωση, η πλήρης Αγνότητα, η έμπρακτη Αγάπη και η Πίστη του ασκούντος Θεουργού, είναι προϋποθέσεις για να μπορέσει να είναι αποτελεσματική. Η Μυστηριακή δράση της Θεουργίας έχει ως στόχο αφενός την ανακούφιση του πάσχοντα αφετέρου την εδραίωση του Θείου Σχεδίου ή Μεγάλου Έργου.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ

Η Θεουργία ως πρακτική, είναι πολύ παλαιά. Τα ίχνη της χάνονται στην απαρχή της ιστορίας του ανθρώπινου γένους. Η Θεουργία βοηθά τον αναζητητή να οικοδομήσει την δική του ουσιαστική σχέση με την Αρχέγονη πηγή όλων μας και να επικοινωνήσει με τον Ανώτερο εαυτόν του.

Ένα από τα αρχαιότερα συστήματα Θεουργίας, συναντάμε στην Αρχαία Ελλάδα με τον «Ορφισμό». Οι Ορφικοί Ύμνοι οι οποίοι ανάγονται στον 14ο π.Χ. αιώνα, αποτελούσαν ένα σύστημα Θεουργίας. Τον 2ο μ.Χ. αιώνα έχουμε τα «Χαλδαϊκά λόγια» που κατέγραψαν οι Ιουλιανός ο Θεουργός και Ιουλιανός ο αλδαίος. Σύμφωνα με τους Πλήθωνα Γεμιστό, τον Ιάμβλιχο, τον Πρόκλο και τον Δαμάσκιο η πατρότητά τους ανήκει στον Ζωροάστρη. Ο Ιάμβλιχος στο έργο του «περί Μυστηρίων» μας μιλά για την Θεουργία των Νεοπλατωνιστών. Η θαυματουργική δράση του Ιησού Χριστού ως ενσαρκωθέντα Θείου Λόγου αποτέλεσε την κορωνίδα της Θεουργίας, κάτι που ακολουθήθηκε από εκείνες τις πνευματικές ανθρώπινες μορφές που αποκαλούμε «Αγίους».

Στο Βυζάντιο έχουμε αναφορές για Ροδοσταυρική παρουσία και μυητική δραστηριότητα, κατά την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και ενωρίτερα. Το Τάγμα των "Αδελφών της Ανατολής" υπήρξε μυητικό Τάγμα που συστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1090 υπό την αιγίδα του Αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού. Από το Τάγμα αυτό προήλθε μία μυστική και μυστικιστική Αδελφότητα, το Τάγμα των Αγνώστων Φιλοσόφων. Στην γενεαλογία αυτού του Τάγματος είχαν προηγηθεί ο Ερρίκος Κούνραθ (συγγραφέας του «Αμφιθεάτρου της Αιώνιας Σοφίας»), ο Ερρίκος Σήθων ο κοσμοπολίτης, ο μαθητής του Σεντιβόγκιους, ο δούκας Σαξώνιος Κομνηνός και ο Ιάκωβος Μπαίμε. Σε αυτήν την Αδελφότητα, μυήθηκε ο Louis Claude de Saint Martin.  Την ίδια εποχή συναντάμε και άλλη παρόμοιο Τάγμα η καταγωγή του οποίου χάνεται μέσα στην αχλύ των μύθων. 

Στο «Αμφιθέατρο της Αιώνιας Σοφίας» του Ερίκου Κούνραθ, και στο «περί της Καββαλιστικής τέχνης» του Ιωάννη Ρώυχλυν γίνονται αναφορές στην Θεουργία. Ο μυστηριώδης Τζων Ντη εφήρμοσε την Θεουργία για την επικοινωνία του με τον κόσμο των Αγγέλων. Η Θεουργική τελετουργία αποτέλεσε επίσης την αποκορύφωση των μελετητών της Καμπαλά. Η περίφημη «Ανάκριση», αποτέλεσε ένα ερωτηματολόγιο/διάλογο του Πελαγίου Ερημίτη στην νήσο της Μαγιόρκας με τον φύλακα Άγγελό του.

Τον 18 μ.Χ. αιώνα ο Martines de Pasqually ίδρυσε το Τάγμα των Τεκτόνων Εκλεκτών Ιερέων του Σύμπαντος, Τάγμα το οποίο ασκούσε την Θεουργία. Τέλος, στην σύγχρονη σχετικά εποχή, έχουμε τον Louis Claude de Saint Martin, μαθητή του Martines de Pasqually, ο οποίος μετά τον θάνατο του Διδασκάλου του, ίδρυσε το δικό του σύστημα επικοινωνίας με τον Θεό, που βασίσθηκε στον επονομαζόμενο «δρόμο της καρδιάς». Τις ιδέες του εμπνεύσθηκε από τον Ιάκωβο Μπαίμε, τον Γεώργιο Γκίχτελ και τον Εμμανουήλ Σβέντεμποργκ. Σήμερα, οι διδασκαλίες του Louis Claude de Saint Martin και του Martines de Pasqually, εφαρμόζονται σε ένα σύστημα «Χριστιανικού Μυστικισμού».

Ύψιστη μορφή Θεουργίας αποτελεί η Θεραπευτική Θεουργία, αφού αυτή είναι έμπρακτη απόδειξη της Αγάπης του Θεουργού προς τον συνάνθρωπο.

Πηγές:
Δημητρίου Πολυχρόνη: «Στον Ναό της καρδιάς», «Θεουργικές πρακτικές των Ροδοσταύρων της Ανατολής» & «Θεουργία. Η ιερή τέχνη των Μυστών»